Küçük bir kız çocuğu iken annemin güzelliğine hayran olur,gizli gizli onun topuklu ayakkabılarını giyer, makyaj malzemelerini kullanır ,ortalıkta salına salına dolanırdım. Hatta, bir çok bu şekilde çekilmiş ,küçük kadın pozlarında resimlerim vardır. Annem tüm bu yaramazlıklarımı gülerek geçiştirir “her şeyin bir zamanı var” diyerek beni uyarırdı.
Annem beni henüz 18 yaşındayken dünyaya getirmiş. Babam da 21 yaşındaymış.
Doğduğumda o kadar çirkin bir bebekmişim ki babam beni görünce korkmuş hastaneden kaçmış, saatlerce sokaklarda ‘ben bu çirkin kızla ne yaparım?’ diye düşünmüş durmuş. Gençlik işte…
Tabi nasıl olur da annem gibi esmer güzeli bir kadından ,babam gibi yakışıklı bir adamdan böyle çirkin bir kız dünyaya gelir?
Annem kendine gelip gözünü açtığında babamı göremeyince son derece üzülmüş. Devreye hemen teyzeler girmişler, apar topar babamı bulmaya gitmişler. Bu arada yüzüm gözüm doğum zorlamasından dolayı şiş, mosmormuş. Burnum da neredeyse ağzına yapışık doğan zavallı ben ancak birkaç saat sonra yavaş yavaş düzelmeye başlamışım.
Bu arada babamda kendince çözüm arayışlarına girerek “eh, ne yapalım estetik yaptırır, şekle şemale sokarız” diyerek kendini avutmaya çalışıyormuş.
Bu arada belirtmek isterim ki babam tam bir terazi burcu erkeğidir. Yani onun için güzellik ,estetik ilk sırada gelir.
Annem ise duygusal bir balık kadını.
Sonunda babamı bulmayı başaran teyzeler gurubu ,eline kocaman da bir buket çiçek tutuşturmuşlar ve babamı saatler sonra hastaneye geri götürmeyi başarmışlar.
Bu arada annem çirkin ördek yavrusunu sanki dünyanın en güzel kızıymış gibi bağrına basmış gözü kapıda babamı bekliyormuş.
Babam odaya girdiğinde bana bakmadan annemin yanağına öpücük kondurmuş,bir süre oturduktan sonra yine kara kara düşünerek evin yolunu tutmuş.
Ertesi gün ayakları geri geri giderek hastaneye gelen babam annemin odasına girip de bana bakma cesareti gösterdiğinde bir bakmış ki dünkü çirkin ördek yavrusundan eser yok. Doğum şişliklerim inince ortaya işte benim gibi güzel mi güzel bir bebek ortaya çıkmış.( Burada kendi kendime iltifat edip, kendimi şımartıyorum)
Ya işte benim hikayem böyle…
Ardından geçen yıllar içinde annem ve ben beraber büyüdük. O ağladığında ben ağladım, ben ağladığımda o ağladı.
Hayatım boyunca bana hep siper oldu. Aramızda çok yaş farkı olmadığından yeri geldi ben ona annelik yaptım, yeri geldi o bana kah ablalık ,kah annelik yaptı.
Şimdi ben de bir anneyim. Dört ay sonra 18 yaşına girecek bir oğlum var. Ne zaman ki telefonda ya da herhangi bir durumda anneme ters bir şey söylesem, oğlum aklıma geliyor. Çünkü aynı şeyleri o da bana yaptığında nasıl içerliyorsam , anlıyorum ki ben de annemi kırıyorum. Ardından hemen koşup bir vesile ile gönlünü alıyorum.
Ağlarsa anam ağlar ,gerisi yalan ağlar, demişler…Bu söz o kadar doğru ki.Çünkü hayat bana bunun doğruluğunu defalarca kanıtladı.
Tüm annelerin anneler günü kutlu olsun.