Son zamanlarda el çantamın içindeki ıvır zıvırların en vazgeçilmezleri arasında yakın gözlüklerimin önemli bir yer edinmiş olmaları beni oldukça rahatsız eder oldu.
Eskiden sadece evde keyfime göre kullandığım yakın gözlüklerim artık ne yazık ki olmazsa olmazlarım arasında yer almaktalar.
Bu durumun nedenini anlamak için sonunda dayanamayıp dün göz doktorundan randevu aldım.
Çünkü toplum içinde en olmayacak yerlerde çantamdan yakın gözlüğümü çıkarıp takmak zorunda kalmaya başladım.
Çünkü görmüyorum...
Neyse dün soluğu göz doktorunun yanında aldım. Uzun uzun yapılan göz muayenemin sonunda doktor hanımla karşılıklı otururken aramızda uzun bir sesizlik yaşandı.
Sessizliğin uzun sürmesinden huylandığımı anlayınca doktor hanım; "Ayşem hanım emin olabilmek için kayıt bilgilerinizden nüfusunuzdaki doğum tarihinize yeniden baktım da..."
Ben: "Eeeee.....?"
"Yaşınızı hiç göstermiyorsunuz... Emin olmak istedim."
(İçimden; "Eh be kadın ne söyleyeceksen söyle. Gözümde önemli bir şey mi var? Zaten iki saattir gözlerime sıkmadığınız şey kalmadı. Yoksa kör mü oluyorum?" diye geçirdim)
Sonra, "Teşekkür ederim. Ama nüfus kağıdı gerçeği inkar etmiyor işte. Tam 45 yaşındayım. Hatta 4 ay sonra 46 yaşına gireceğim" dedim.
Doktor hanım çekmeceden bir gözlük çıkarıp gözüne taktı...
"Bakın ben tam 40 yaşındayım. Bu gözlük sürekli çekmecemde durur. Ara ara gözlerimi rahatlatmak yakını daha iyi görmek için takarım."
(Sadede gelse...)
"Sakın moraliniz bozulmasın. Bu hastalık 45 yaş itibari ile kendini göstermeye başlar. İnsan gözü aslında 5 metre ve ötesini görmek üzere ayarlanmıştır. Yani uzağı görmek için programlanmıştır. Yakını görmek içinse bizler fark etmeden gözümüzün içinde birtakım kaslar çalışır. Doğal lensimizin kırıcılığı değişir ve biz yakını görebilir hale geliriz.
Bunu: otomatik fokuslu bir fotoğraf makinesinin, yakına fokus yapmasına benzetebiliriz."
Ben: "Bunun yaşımla ne alakası var? Zaten ben de bir süredir sizin gibi ara ara yakın gözlüğü kullanıyordum. Ama artık mecburen takıyorum."
Doktor: "Ayşem hanım anlatamaya çalıştığım da zaten bu husus. İnsan gözündeki bu harika mekanizma maalesef özellikle 45 yaşından sonra zayıflayarak etkisini yitirir. Hiçbir göz problemi bulunmayan biri dahi 45'ten sonra 1.5 numara yakın gözlüğüne ihtiyaç duyacaktır. Yani sizin gibi... Biz bu bozukluğa ‘presbiyopi' diyoruz."
Ben: "Ne yani? Siz şimdi bana kibarca yaşlandın mı diyorsunuz? Gözlerim yaşlanmış öyle mi?"
